dar edaameh

جای بسی‌ خرسندی هست برای من که با یک مشت انسان اکستریم هم شهری و هم نشین شدیم تا یادمون بره کی‌ بودیم چی‌ شدیم.

دوست دختر ۱۸ سالهٔ من در ۵ سال پیش از اکثریت قریب به اتفاق آدم‌هایی‌ که دیدم شیوا تر مینویسه و حرف میزنه

امیدوارم تو زندگی‌ حالشو ببره

با این که رو نرو من رفت کلی‌ به مدت مدیدی و من هم به همچنین

ولی‌ خوشحالم که حد عقل دیدم که همچنین موجوداتی هم وجود دارند که از مردم گریزی به یک نون و آبی‌ رسیدند

حداقل بعد از ۵ سال هنوز لذت میبرم وقتی‌ این متن رو میخونم

حروم نمیکنم سلامم رو برای آدم ها

درود به تو که زیبا مینویسی

درود به تو دوست من که خاطره‌ای خوش هم برام داری

درود به تو که گناهت ناپختگیت بود

no subject] Wednesday, June 23, 2004 12:58 AM]

سلام

الان نصف شب..من از عصر دارم با خودم کلنجار میرم که به تو میل بزنم یا نه..نامه نوشتن کیف داره..جالبه که بعد ۱۱ ماه دست از غرور یا کمرویی خودم ور نداشتم و نمیتونم هروقت دلم خواست باهات حرف بزنم..فک می‌کنم خوب وقتی‌ تو تحویلم نمیگیری چه فایده؟یا وقتی‌ فک میکنی‌ من اویزونم چه فایده؟یا وقتی‌ فک می‌کنم گوش نمیدی چه فایده داره نامه بنویسم؟یا وقتی‌ اصلا جواب نامه‌ام رو نمیدی یا جواب میدی ولی‌ ربطی‌ به حرفم نداره چه فایده؟

به این فک نمیکنم که بابا آخه واسه این نامه مینویسم که سبک شم یا نامه مینویسم که چنگ زده باشم به اون یه رشته نخی که از رابطمون مونده

فکر می‌کنم الان تو دوره‌ای هستم که نیاز دارم با یکی‌ حرف بزنم

انقد نشستم با خودم حرف زدم قاطی‌ کردم

خودت میدونی‌ که من چقد الکی‌ میبافم و چقد همچیو با هم مخلوط می‌کنم،

میگم به نظر تو اینکه آدم ندونه و شاد باشه و راحت باشه بهتره یا اینکه بدونه ولی‌ آشفته باشه؟

اینکه نفهمیده ایمان داشته باشه و به آرامش برسه بهتره یا اینکه بفهمه و ایمانشو از دست بده و رنج بکشه؟

نمیگم من تو موقیعت دومی‌ قرار دارم..ولی‌ خیلی‌ اشفتم

اشفتگیم هم بخاطر فکرای کوچیکو بی‌ ارزش نه واسه فکرای بزرگ

ولی‌ به هر حل انقد فکر کردم قاطی‌ کردم

در مورد تو مثلا فکر می‌کنم..هر ساعت یه احساسی‌ دارم نسبت بتو

و هر ساعت یه نتیجه‌ای میگیرم

اصلا نمیدونم چه وضعی پیدا کردم با تو یا چه وازی داشتم

تو مثلا خیلی‌ راحت میگی‌ روزی خوبی‌ داشتیمو دوست داشتمو دوسم داشتی و الان همه چی‌ تموم شده

ولی‌ من نمیدونم خوش گذشت یا نه..نمیدونم کار خوبی‌ کردم با تو انقد صمیمی‌ شدم یا نه

اصلا نمیدونم کار درستی‌ کردم که تموم کردم یا نه

نمیدونم اگه با تو باشم شادترم یا اگه نباشم

فکر می‌کنم اگه با تو باشم زندگی‌ متنوئ ترو مفیدتر

ولی‌ اگه نباشم هم فکرم جمع تره و راحت ترم

اگه دوست داشته باشم خواه نخواه ضربه میخورم

اگه نسبت بهت بیتفاوت هم باشم احساس تنهایی‌ می‌کنم و هیچی‌ ندارم که با خودم بگم و احساس بی‌ ارزش بودن می‌کنم که نمیتونم کاری بکنم یا حرفی‌ بزنم

نظر تو چیه؟؟

تو که هیچوقت جواب این سوالای آدمو نمیدی..چون امتحان داری یا حوصله نداری وقت بذاری..یا اینکه به قول خودت مسخرگی میکنی‌ که منو از موضوع منحرف کنی‌ و شاد باشی‌..یا جواب میدی به قول خودت،ولی‌ اصلا جوابت ربطی‌ به حرفم نداره

جالبه که هیچوقت نمیگی `نمیدونم`..همیشه باید جواب بدی ..یا تحویل نگیری

راستی‌ تو چرا این رابطرو تموم کردی؟از دست من خسته شدی؟

من فک می‌کنم اگه من این بحثا رو پیش نمیکشیدم هم خسته میشدی

تو میگی‌ منو دوست داشتی و تاکید میکنی‌ که باور کن.ولی‌ متاسفانه من دوست داشتن تو رو باور می‌کنم ولی‌ ارزشی وسه قائل نیستم چون دیدی آخرش چی‌ شد؟؟من همون آدم هستم اردوان..همون..منتها تکراری و خسته کنند(یا عوض شده و بدتر شده از نظر تو)..چون همچی منو شناختی‌ و چیزی واسه کشف نمونده

تو میگی‌ من یعنی‌ روشنک یه زمانی‌ تورو دوست داشتم..و میگی‌ الان با اینکه روشنک تورو دوس نداره ولی‌ چون از همه به اون آدم قابل شبیه تره می‌خوای باهاش حرف بزنی‌

یعنی‌ تو آدم چن ماه پیش رو دوس داری همونی که وسه آهنگ میذاشتی و تنهاییت رو واسه همیشه به خاطرش از دست داده بودی

ولی‌ از نظر تو متاسفانه اون عدم عوض شده در نتیجه دیگه قابل دوست داشتن( اقلا به اون حد قبلی‌ ) نیست

ولی‌ من عوض نشدم..اصلا عوض نشدم

من همیشه تردید داشتم بگم دوست دارم یا نه..درسته؟ هروقت عازم میپرسیدی یه جواب مختلف میدادم

حتا الان هم نمیدونم

اون روز که گفتی‌ گم شم قبلش و بعدش از تو خیلی‌ متنفر شده بودم

فک می‌کنم تو هم از من متنفر شده بودی

چن روز بعدش دلم واست تنگ شد..فک کنم تو هم اینجوری شدی

بعد فک کردم اگه دوباره شروع کنم دوباره می‌شه همون آشو همون کاسه

یعنی‌ ترکیبی‌ از بحثای بیهوده،خستگی‌،خشم،ترس از آینده،ترس از رها شدن،نفرت،دوست داشتن،و گاهی خوش گذراندن

درسته؟

پس فک کردم بهتره اصلا شروع نشه دیگه

فقط نامه بنویسم که احساس تنهایی مطلق نکنم

هر چند این وضعی هم که الان دارم زیاد خوب نیست..خیلی‌ معلقم و نه با تو دوستم نه با تو دوست نیستم

نمیدونم می‌تونم دوست داشته باشمت یا نه

نمیدونم خوب که دلم تنگ شه یا نه؟

ولی‌ انسان به هر چیزی به هر چیزی عادت می‌کنه..همونطور که ما به رابطهٔ خسته کنندمون این اواخر عادت کرده بودیم ولی‌ اگه نداشتیمش هم قاطی‌ میکردیم(من اینجوریم..تو هم اینجوریی؟)

هنوز وقتی‌ صدای سمس رو میشنوم دوس دارم تو زده باشی‌..و این خیلی‌ می‌زنه تو حالم که تو نیستی‌

اینو اصلا واسه این نمیگم که بهم بیشتر سمس بزنی‌ چون بعد فک می‌کنم از رو دلسوزی زادی

دارم میگم که اینکه آدم باد ۱۱ ماه یه دفعه تموم کنه یه کاریو خیلی‌ سخته که عادت کنه

دارم تکراری حرف میزنم

سرسری میخونی‌؟؟

نمیدونم ولی‌ وقتی‌ یه چیزی مینویسم دلم می‌خواد هی‌ بخونمش..انگار که اثر جاودانه از خودم بجا گذشته باشم هی‌ با خودم حل می‌کنم هر چقد هم چرند باشه

کامپیوترت چی‌ شد؟

یکی‌ از امتهانی عمل ایم رو به بدترین وجه ممکن دادم..استاد هی‌ میگفت تو مثل اینکه حالت خوب نیستا..منم واسه اینکه دلش بسوز می‌گفتم آره..ولی‌ واقعا بلد ن`ودم..آخه رو جسد کار نکرده بودم..هر وقت میومدم روش کار کنم ۱۰۰ نفر سرش ریخته بودن

و من از اینکه تو یه رقابتی آدمای بهترو واردتر از من خیلی‌ زیاد باشن عصبی میشمو ناامید و ولش می‌کنم

اینجا دیگه مثل دبیرستان نیس که تو کل کلاس فقط ۲ نفر ازت بهتر باشن

منظورت از اینکه نوشتهامو خوندی و نقاشیمو دیدی چیه؟می‌خوای خوشال شم؟؟که اهمیت دادی به کارای من؟اصلا ازشون چه برداشتی کردی؟اصلا چه حسی بهت دست داد وقتی‌ دیدیشون؟

منظورت از اینکه تحویل نمیگیری محل نمیذاری چیه؟یعنی‌ ما انقد با هم رفاقتمون توپه که اگه ۲ روز سمس نزنم شاکی‌ میشی‌؟؟وقتی‌ مثلا همچی‌ تموم شده؟

فک نکنم هیچکدوم از این سوال هامو جواب بدی...سخته

و حوصله می‌خواد

شب خوش

future works and conclusion

داشتم با بابچ صحبت می‌کردم در مورد اوضاع آیندهٔ ما به عنوان جوان‌های ایرونی‌ چه پسر چه دختر.

۶ مورد انتخاب یا بهتر بگم وضع وجود داره از قرار زیر که به شرح میرسونیم

من کاری ندارم که وسطش چه غلطی می‌کنیم ولی‌ آخرش این حالات به وجود میاد

۱- ازدواج با یه دختر که مثل خودمون از ایران اومده

۲- ازدواج با یک دختر ایرانی‌ که نسل دوم باشه یا به نوعی اینجا مقیم باشه

۳-ازدواج با یه خارجی‌ مقیم آمریکا

۴-ازدواج با یک خارجی‌ غیر آمریکایی‌

۵-ازدواج با یک آمریکایی‌

۶-ازدواج با دختری که خودت از ایرانی‌ آورده باشی‌

یه چیزی تو همین مایه‌ها بود

الف- این موارد به ترتیب اولویت اینجا نوشته شده

ب- فکر کنم یه مورد رو سمبل کردم اگه کسی‌ یادش اومد بنویسه

من خودم به عنوان یک آدم با تجربه عرض می‌کنم خدمتت که ما گزینیه ۷ ایم فعلا، که همون هیچکدام معروف خودمونه

یه دوستی‌ جلو یه خانم آمریکایی‌ بهم گفت با زن آمریکایی‌ ازدواج کن. خانم گفت که نه ازدواج نکن چون از زنای آمریکایی‌ همسر و زن زندگی‌ در نمیاد. دوستم در جواب گفت عوضش کارت اقامت خوبی‌ در میاد

http://www.facebook.com/video/video.php?v=46809763745&ref=nf

KR-5MH

اتفاقا این جمعه ما هیچ جایی‌ نرفتیم و دعوت نشده بودیم خدا رو شکر از این که ملت اینجا به این تفاهم با من رسیدند که تافته‌ای جدا بافته هستم بسیار خرسندم. از ورق بازی کردن با یه مشت خرخون که هیچ حس طنز یا بهتر بگم مزاجی طنز الود و آری از خود پسندی آنچنانی ندارند متنفرم، بماند که این فقط یک قسمتش هست. نکوهش این جماعت به خدا به یه نوع خود آزاری برام تبدیل شده. و همین که فرصتی پیش نیاد که یاد دوستام تو ایران بیفتمو حسرت نداشتنشون رو بخورم شکر گذرم.

داشتم می‌گفتم اتفاقا این جمعه بود که من هیچ جا نرفتم تا به آرزوی دلم برسم. اتفاقا این هفته‌ها بود که از پلی استیشن ۳ با همه حرف میزدم و ملت شاکی‌ بودند که اگه ما اینقدر بهش فکر میکردیم تا الان ۵۰ بار خریده بودیم. شکست پردازنده سل در بازار پردازش موازی و با پرفرمنس بالا هم مزید بر علت شد.

اتفاقا همین هفته بود که ۱۰۰ بار رفتم و رو وب نگاه کردم که قیمت پلی استیشن ۳ چقدر هست و چه بسته‌هایی‌ موجوده. این صبر کردن هام نتیجه داد این که پلی استیشن ۳ رو نخریدم و صبر کردم این که جایی‌ نرفتم بیرون تا این هفته پای کامپیوتر باشم و باز هم سرکی در بازار مجازی بکشم. پیانو مورد علاقم رو پیدا کردم و بد از این که فقط ۲ ساعت از تبلیغ گذشته بود ایمیل زدم و رفتم به شهری در فاصلهٔ ۶۰-۷۰ کیلومتری و قال قضیه رو کندم.

انقدر ذوق زده بودم که دردسر‌های ناشی‌ از گرفتن پول نقد در آخر هفته از خود پرداز رو تحمل کنم. یزدی هم به دادم رسید و با وانت اوردیمش.

دوباره متولد شدم. دوباره احساس می‌کنم برگشتم خونه. دوباره حس می‌کنم مامانم تو آشپزخونه داره میشنوه و لذت میبره که بچهٔ شیطونش داره ساز میزنه. دوباره احساس کردم قسمتی‌ از خاطرات کودکیم رو که فراموش کرده بودم به ذهنم باز برگشت.

چنگ

امروز بعد از مدت‌ها به بلاگم فکر کردم و این که چرا هیچ چیزی در این بلاگ ننوشتم. یه حس درونی‌ به من میگفت که لابد خیلی‌ دارم با زندگیم حال می‌کنم که دیگه عقده‌ای تو گلوم گیر نکرده که منو وادار کنه که باز بیام اینجا تخلیه کنم. شایدم دیگه برای خودم داستان جالبی‌ ندارم. کلا مخم معیوب شده لابد. کمبود روابط عاطفی چه ناشی‌ از مادر چه ناشی‌ از همخونه‌ای  نداشته‌ام و چه ناشی‌ از دوست خیلی‌ صمیمی‌ که فعلا ندارم (فکر می‌کنم خودم هم دوست صمیمی‌ کسی‌ نباشم که یارو بگه آقا ما یه نفر دوستمون اونم عمو ردی) به هر حال یاد گرفتم که این گونه مسائل رو دایورت کنم به بعضی‌ جاهای گرد. الان مشکل اساسیم اینه که ساز ندارم خیلی‌ وقت می‌شه که دست به ساز نزدم. عقده‌های کودکیم که همیشه نگاهی‌ حسرت بار به جعبه مداد رنگی‌ و آبرنگ و کاغذ نقاشی بود رو کمی‌ علاج کردم با خرید مداد رنگی‌. کلا فکر می‌کنم مشکل خاصی ندارم. تنها زندگی‌ می‌کنم و حالشو میبرم از آینده هم کما بیش ترس‌هایی‌ دارم. از این که خیلی‌ چیزیی‌ رو که برنامش رو داشتم که یاد بگیرم ولی‌ موفق نشدم. از این که خانوادم رو نبینم برای مدت مدیدی و وحشتناک تر از همه اینه که دوستای صمیمیم تو ایران منو یادشون بره

خیلی‌ دلم گرفته که پیانو ندارم. ولی‌ خوب انقدر چیزای جالب برام اتفاق افتاده که فکر می‌کنم به دست ذهنم بسپرم این وقایع رو و اینجا بازتاب ندم. کلا این بلاگ شده مکان غمنامه نویسی. امشب رفته بودم کافه موزارت که تو شهرمون معروفه. تنها رفتم و کتاب یونگ رو شروع کردم. این کتاب رو از یک کتاب فروشی که روبرو واحد دارلترجمه بود و کتابهای نایاب داشت خریدم. حتی یادم میاد که مادرم رو تو ماشین ۱۵ دقیقه کاشتم که این کتاب رو خریدم. جزو آخرین خورده خرید هام تو ایران بود. خیلی‌ برام ارزش داشت این کتاب و همینطور کتاب تسخیر خوشبختی‌ از برتراند راسل. این کتاب خیلی‌ خوب ترجمه شده و یونگ هم توش خیلی‌ خوب با مخاطب ارتباط برقرار میکنه.

با نوای چنگ یک نوازنده  که در کافه مشغول نوازش چنگ بود شروع کردم به نوشیدن قهوه و مترصد این بودم که میز کنارش خالی‌ بشه که برم در یک قدمی‌ چنگ بنشینم و لذت شنیدن صدای چنگ که همراه با صدای نوازنده بود رو بیشتر کنم. از صدای وراجی های مردم کنارم دلزده شده بودم ولی‌ حرکت دست‌های نوازنده منو بیشتر جذب کرد. کتاب رو می‌خوندم و گاهی‌ هم به چنگ نگاهی‌ می‌کردم. لذت بردم از بوی قهوه و صدای چنگ و طرز بیان یونگ.

به این فکر می‌کنم که چقدر راحت شب آدم ستاره بارون میشه. بعضی‌ وقتا آدم دوست داره از روابطش با آشنایان معجون سحر آمیز بسازه در حالی‌ که فقط دنبال خودشه تو آیینهٔ ارتباط با دوستانش. انر‍ژی گرفتن از مردم میتونه خیلی‌ زیاد مثبت یا منفی‌ باشه ولی‌ لزوما نباید اون مردم رو خیلی‌ خوب بشناسی چه بسا با شناخت بیشتر خودم رو عذاب میدم. شاید اینطور بهتر بتونم بگم که اون دوست خوبی‌ که همیشه دنبالش میگشتم خودمم.

با نوازنده صحبت کردم و دیدم که نوت آهنگ ه کنن رو داره و ازش خواستم که بزنه با چنگ. چقدر لذت بردم از این آهنگ و باز هم دلم به حال ه خودم سوخت که پیانو ندارم که بزنم.یاد داستان خرید پیانو تو ایران میفتم و این که چقدر پیانو من خوش صدا بود. دلم براش خیلی‌ تنگ شده.

نکته‌ها رفت و شکايت کس نکرد

ما ز ياران چشم ياری داشتيم
خود غلط بود آن چه ما پنداشتيم
تا درخت دوستی برگی دهد
حاليا رفتيم و تخمی کاشتيم
گفت و گو آيين درويشی نبود
ور نه با تو ماجراها داشتيم
شيوه چشمت فريب جنگ داشت
ما غلط کرديم و صلح انگاشتيم
گلبن حسنت نه خود شد دلفروز
ما دم همت بر او بگماشتيم
نکته‌ها رفت و شکايت کس نکرد
جانب حرمت فرونگذاشتيم
گفت خود دادی به ما دل حافظا
ما محصل بر کسی نگماشتيم